(ημιτελές)

όταν μάθω να πετάω

θα έρθω να σε πάρω και θα γίνουμε πουλιά

θ' αγγίζουμε τα σύννεφα κι αυτά θα γινονται στάχτη και χρυσόσκονη

τα κέρινα φτερά μας θα λάμπουνε στο φως των αστεριών

που εκρήγνεινται στο Σύμπαν

*

όταν μάθω ν' αγαπάω

θα έρθω να σε πάρω και θα γίνουμε παιδιά

θα φτιάχνουμε στεφάνια με λουλούδια

θα μαδάμε μαργαρίτες και θα βλέπουμε τα σύννεφα να γίνονται πολύχρωμα μπαλόνια παιχνίδια ξύλινα και κάστρα από άμμο όπου θα κρυβόμαστε τα καλοκαίρια

μακριά από τους εφιάλτες της πραγματικότητας

θ' αγγίζουμε τα σύννεφα

*

θα κρατάμε τον κόσμο από τα χέρια και θα κλέβουμε στιγμές απ το πανέρι του Ήλιου

ο μικρός πρίγκηπας δεν πέθανε
είναι εδώ
είναι μέσα σου
και μέσα μου
και μέσα σε όλους
βρες τον!
κρύβεται στα ηλιοβασιλέματα
που τόσο του αρέσουν
αρκεί να μετακινήσεις λίγο την καρέκλα σου
και θα τον δεις
από τον πλανήτη σου
ο μικρόσ πρίγκηπας κρύβεται κάπου εδώ
ίσως
κοντά σ' ένα καπέλο που μοιάζει
με βόα που κατάπιε έναν
ελέφαντα
και ξέρεις
πάντα θα βρεθεί καποιος μεγάλος
να σε απογοητεύσει
και να αποθαρρύνει
κάθε σου προσπάθεια να βρεις
τον υπέροχο φίλο
που ψάχνει το δρόμο
για να γυρίσει ξανά
στο λουλούδι του
που αγαπά
όχι
μην τον ακούς
αυτός δεν ξέρει από όνειρα
γιατί τα κατάπιε
στο δρόμο του
προς την
ενηλικίωση
και τη λογική
και τώρα μοιάζει με
τρύπιο μπαλόνι
απ όπου
ξεχείλισαν αστέρια
οι πλανήτες
και τα γαλάζια νεφελώματα
μην τον ακούς
ν ακούς μονάχα την καρδιά
γιατί εκείνη βλέπει
τα μυστικά που ψιθυρίζει
κλεφτά
πίσω απ τον Ήλιο
ο μικρός πρίγκηπας
που δε μεγάλωσε και
που τόσο ψάχνεις
να βρείς
στην καρδιά

εξομολογηση

εμ
δε φταιει κανεισ αλλοσ,
εγω φταιω,
που παλι βγηκα
ο μαλακασ
βαρεθηκα πια.
αισιχτιρ
δηλαδη
καθομαι κι
ασχολουμαι...
απλωσ δε θελω
να πληγωθω
φοβαμαι.
προσπαθω
ομωσ
εσωτερικα
ειναι τοσο
κακο?
και γιατι
να
φταιω εγω?
απλαα
φοβαμαι
τα
παραταω
(?)


μηπωσ δε
βλεπεισ?

Σκέψεις

Οι ανοργάνωτες σκέψεις
κατακλύζουν χαρτιά και γεμίζουν σημειώσεις

τις λέξεις μου.

Θυμήθηκα κάτι να γράψω
μα στην πορεία της

του χρόνου

προσπέλασης

το ξέχασα

και άγγιξα τις πληγές του πόνου μου

και του κορμιού μου

και τις ένιωσα να δημιουργούνται

ξανά

και να αναγεννιούνται

κι ύστερα

το μυαλό μου σταμάτησε

και τράβηξε μία γραμμή

να διαγράψει

τις ανοργάνωτες σκέψεις μου

που κατακλύζουν χαρτιά

και γεμίζουν

με λέξεις

τις σημειώσεις μου

...

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

Βρήκα στην πόρτα μου χθες βράδυ κάτι λουλούδια από χαρτί...

Όταν μεγαλώσω θα γίνω δημιουργός κολλάζ.

Θα είμαι εναλλακτική καλλιτεχνις, όπως λέγαμε με τον Τζόναθαν.

Θα φτιάχνω και κοσμήματα με σύρμα,

που θα μοιάζουν με γαλαξίες

και πεταλούδες.

Τις ασυναρτησίες μου θα τις γράφω ποιήματα.

Θα βγάζω και φωτογραφίες με κεριά και λουλούδια.

Μμμμ...

Θα γυρίζω αυτοσχέδιες ταινίες μικρού μηκους με μπαλόνια,

θα γίνουμε με τον Ζακ και τον Τζόναθαν

μποέμ/τσιγγάνοι/νομάδες

μουσικοί

(εγώ θα μάθω ακορντεόν,

ο Τζόναθαν θα συνεχίσει την κιθάρα

κι ο Ζακ θα βγει γυμνός στο Σύνταγμα,

αν ο Τζόναθαν καταφέρει να μάθει κιθάρα)
και θα γυρίσουμε τα Βαλκάνια αναζητώντας τις ρίζες μας!

Το ταξίδι μας θα είναι τέχνη.

Θα κυνηγάμε άγρια όνειρα,

θα πιάνουμε ελπίδες

και θα τρώμε ουράνια τόξα.

Θα καταλήξουμε να κάνουμε κάμπινγκ

(κατα λάθος πήγα να γράψω κλάμπινγκ)

στα Καρπάθια.

Θα πάρουμε και την Αλεξάνδρα μαζί μας,

η οποία θα ψάχνει τον Ουκρανό έρωτα της ζωής της

(Σύριόζα φυλάξου!).

Έπειτα,

ο καθένας θα τραβήξει το δρόμο του

και

-ποιος ξέρει?-

ίσως

οδηγεί στον ίδιο αστερισμό

-κάπου ανάμεσα στον πλανήτη του Μικρού Πρίγκηπα

και στη Χώρα των Θαυμάτων...